Συχνά με ρωτούν οι γονείς: «Τι θα μάθει το παιδί μου από τη ζωγραφική;»
Κι εγώ χαμογελώ, γιατί ξέρω πως η απάντηση δεν χωράει σε μια λίστα με «γνώσεις» και «δεξιότητες».

Ένα μικρό παιδί που ζωγραφίζει δεν ακολουθεί κανόνες∙ δημιουργεί κόσμους.
Ο ήλιος του μπορεί να είναι μπλε και το δέντρο ροζ. Κι αυτό είναι το θαύμα. Γιατί μέσα από αυτά τα χρώματα μάς θυμίζει ότι η φαντασία δεν γνωρίζει σύνορα.
Ποιος είπε ότι ο κόσμος των ενηλίκων είναι πιο σωστός από τον κόσμο των παιδιών;

Η ζωγραφική είναι για εκείνο ένας τρόπος να μιλήσει χωρίς λέξεις, να απλώσει στο χαρτί χαρές, φόβους και όνειρα. Είναι η στιγμή που το παιδί μαθαίνει να παρατηρεί, να εμπιστεύεται το χέρι του, να δίνει μορφή σε κάτι που πριν υπήρχε μόνο στη σκέψη του.

Η δασκάλα της ζωγραφικής δεν κρατά «κανόνες»∙ κρατά το χέρι του παιδιού αόρατα, δίνοντάς του θάρρος να ανακαλύψει τον δικό του δρόμο.
Κι εκεί, ανάμεσα σε χρώματα και γραμμές, το παιδί μαθαίνει το πιο σπουδαίο: να δημιουργεί ελεύθερα.