Από τα αιγυπτιακά φαγιούμ μέχρι τα αυτοπορτραίτα του Βαν Γκογκ, το πορτραίτο υπήρξε πάντα ένας καθρέφτης της ανθρώπινης ανάγκης να δει και να αποτυπώσει τον εαυτό του. Δεν είναι απλώς μια απεικόνιση αλλά μια εξομολόγηση. Ένα βλέμμα που μένει…

Κατά τον Μεσαίωνα, το πορτραίτο υπηρέτησε τη δύναμη και το κύρος, στην Αναγέννηση απέκτησε ζωή, συναίσθημα, ψυχή, ενώ στις μεταγενέστερες περιόδους, έγινε έκφραση αλήθειας, πάθους, μοναξιάς.

Και σήμερα; Ίσως πιο πολύ από ποτέ, το πορτραίτο θέτει ερωτήματα.

Έτσι η Εικόνα παρασύρεται από το Εγώ και το πορτραίτο, πλέον, δεν είναι απλώς μια αναπαράσταση — σπάει τα όρια του ρεαλισμού και γίνεται μια δήλωση. Δεν μας αρκεί πια να φανερώσουμε πώς μοιάζουμε. Θέλουμε να πούμε ποιοι είμαστε, τι νιώθουμε, πού στεκόμαστε.

Το μοντέρνο πορτραίτο χρησιμοποιεί συμβολισμούς, αποδομεί το πρόσωπο, ενσωματώνει λέξεις, υλικά, φαντασία. Μπορεί να είναι πολλά πρόσωπα μαζί — ή κανένα απολύτως. Είναι ένας χώρος ελευθερίας, όπου η ταυτότητα δεν είναι κάτι στατικό, αλλά κάτι που χτίζεται, ξεδιπλώνεται και επαναπροσδιορίζεται μέσα στο χαρτί.