Γιατί δεν ζωγράφισες το καλοκαίρι, Άρη; …Γιατί ήθελα να ζωγραφίσω μαζί σας κυρία!.

Για τα παιδιά με αυτισμό, η ζωγραφική δεν είναι απλώς χρώματα.

Είναι παράθυρο σε έναν κόσμο που δεν χωράει σε λέξεις·
Είναι ανάσα, παιχνίδι ελευθερίας, ψίθυροι συναισθημάτων στο χαρτί. Ένας τρόπος να νιώσουν και να μοιραστούν τον δικό τους κόσμο. Όπως ακριβώς τον ζουν και τον αντιλαμβάνονται. Άλλωστε αυτή η μοναδικότητα των ανθρώπων είναι που κάνει την ζωή μας πολύχρωμη.

Ο Άρης, με το βλέμμα του γεμάτο θαυμασμό και επιμονή, παρατηρεί κάθε γραμμή, κάθε πινελιά, κάθε σιωπή που γεμίζει δημιουργία. Είναι σαν οι πίνακες να ζωντανεύουν γύρω του. Όλα θέλει να τα ζωγραφίσει και το δείχνει με υπερβολική χαρά…

Και εκεί που η επικοινωνία με τους γύρω μοιάζει δύσβατος δρόμος, γεμάτος ένταση και δυσκολίες, σχεδόν μαγικά όλα αλλάζουν και η ζωγραφική γίνεται η γέφυρα ανάμεσα μας….

“Μια γέφυρα που συναντιόμαστε” για να ζωγραφίσουμε παρέα, ενώ οι λέξεις μεταμορφώνονται σε φαντασία, ιστορίες και χρώματα.

Στον κόσμο της τέχνης, το διαφορετικό δεν είναι εξαίρεση· είναι το ίδιο το φως που κάνει τον πίνακα μοναδικό….
Και μέσα σε αυτό το φως, κάθε παιδί βρίσκει τη δική του θέση αποκαλύπτοντας τον δικό του υπέροχο και αξιολάτρευτο κόσμο.