Λένε ότι στην τέχνη τα πάντα έχουν γίνει. Ίσως και να ισχύει. Όμως η διάθεση για πειραματισμό, η περιέργεια και η ανάγκη να δοκιμάσεις κάτι δικό σου, δεν σταματούν ποτέ.

Προσωπικά, έχω περάσει περιόδους που δοκίμασα διάφορα υλικά, ειδικά όταν με ενδιέφερε να δημιουργήσω υφές. Ένα από τα πιο περίεργα πειράματα που θυμάμαι, ήταν την εποχή που προσπαθούσα να φτιάξω νεφελώματα με μια τεχνική εμπνευσμένη από τον Πόλλοκ. Το να ρίχνεις χρώματα από ψηλά μπορεί να μην είναι καινούργιο — το abstract έχει εξελιχθεί τρομερά — όμως όταν αρχίζεις να προσθέτεις ασυνήθιστα υλικά στο μείγμα, εκεί το πράγμα αποκτά άλλη διάσταση.

Είχα πάρει ένα μπουκάλι σπρέι και ψέκαζα πάνω στον καμβά, που ήταν απλωμένος στο πάτωμα. Ανακάτευα μελάνια, ακρυλικά, ό,τι είχα εύκαιρο. Και μέσα σε όλα αυτά… πρόσθετα άζαξ και χλωρίνη. Ναι, το ξέρω — δεν το προτείνω σε κανέναν. Οι αναθυμιάσεις ήταν σίγουρα επικίνδυνες και η χρήση χημικών πάνω στον καμβά μόνο ασφαλής δεν θεωρείται.

Όμως το αποτέλεσμα τότε, μου είχε φανεί εντυπωσιακό. Οι αντιδράσεις των υλικών μεταξύ τους, οι αποχρώσεις που άλλαζαν μπροστά στα μάτια μου, η αίσθηση ότι κάτι απρόβλεπτο συνέβαινε εκείνη τη στιγμή.

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως δεν χρειαζόταν να καταφύγω σε χημικά για να πετύχω υφές και εφέ. Η φύση μάς δίνει αμέτρητες επιλογές. Χώμα, άμμος, φύλλα, στάχτη, ακόμη και καφέ ή κρασί. Ίσως τελικά το νόημα δεν είναι να ανακαλύψεις το πιο περίεργο υλικό, αλλά να διατηρήσεις τη διάθεση να δοκιμάζεις — με σεβασμό και φαντασία.

Εσύ; Ποιο είναι το πιο περίεργο υλικό που έχεις δοκιμάσει ή σκέφτεσαι να δοκιμάσεις σε έναν πίνακα;