Κάθε πόλη έχει τα δικά της σημεία αναφοράς. Στη Θεσσαλονίκη, για μένα, ένα από τα πιο ζεστά και αγαπημένα μέρη πολιτισμού είναι το Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών.

Ένα μουσείο που δεν είναι απλώς ένας χώρος εκθέσεων, αλλά ένας οργανισμός γεμάτος ψυχή, ιστορία και ανθρώπους που το κρατούν ζωντανό στο πέρασμα του χρόνου.

Με συγκινεί βαθιά να αφηγούμαι στιγμές που μοιάζουν με όνειρο, μέσα από ένα άλλο όνειρο – αυτό της Αλίκης Τέλλογλου.

Για μένα, η Αλίκη δεν ήταν μόνο μια σπουδαία προσωπικότητα, αλλά και μια τρυφερή ανάμνηση των νεανικών μου χρόνων.

Καθώς ήταν στενή φίλη της μητέρας μου, πηγαίναμε συχνά στο υπέροχο σπίτι της εκεί ψηλά στην Αριστοτέλους. Ένα σπίτι-κόσμος γεμάτο Τέχνη. Κάθε δωμάτιο, κάθε γωνιά του, κουβαλούσε τη δική του ιστορία. Έχουν περάσει χρόνια, κι όμως η αύρα εκείνου του χώρου παραμένει ζωντανή μέσα μου.

Τότε, δεν ήξερα πόσο τυχερή ήμουν……

Δεν είχα καταλάβει πόσο κοντά βρισκόμουν σ’ ένα όραμα που αθόρυβα έπαιρνε μορφή.

«Πίσω από κάθε κουβέντα της Αλίκης υπήρχε η βαθιά επιθυμία να δημιουργηθεί το Τελλόγλειο, ένας χώρος Πολιτισμού, Έρευνας και Παιδείας που θα στέγαζε την περίφημη συλλογή της.»

 Ίδρυμα που ονειρευόταν να αφιερώσει στον άντρα της Νέστορα — άλλωστε μαζί είχαν συγκεντρώσει αυτή τη σπάνια συλλογή.

Απαιτητική και γλυκιά, αυστηρή και τρυφερή, για μένα τότε δεν ήταν η σπουδαία κυρία που θα άφηνε πίσω της έναν από τους σημαντικότερους πολιτιστικούς χώρους της Βόρειας Ελλάδας. Ήταν απλώς η φίλη της μαμάς μου που αγαπούσα πολύ — κι άλλοτε με θύμωνε, γιατί δεν με άφηνε να κάνω τα δικά μου.

Χρόνια μετά, ένιωσα το αποτύπωμα αυτής της μεγάλης επιθυμίας που είχε αφήσει μέσα μου. 

Το Ίδρυμα εγκαινιάστηκε το 1999 και από τότε, κάθε φορά που περνάω το κατώφλι, νιώθω σαν να επιστρέφω σ’ εκείνο το σπίτι.

Σαν να συναντώ ξανά εκείνο το έντονο γαλανό βλέμμα και την ξανθιά εντυπωσιακή κοτσίδα που δεν υπήρχε περίπτωση να μη γυρίσεις να κοιτάξεις…