Ο Πικάσο έλεγε πως όλοι γεννιόμαστε καλλιτέχνες, αλλά στην πορεία το χάνουμε…

Η Σόφη Β’ Δημοτικού, ζωγράφισε ένα κοριτσάκι με ασυνήθιστα μεγάλα, σχεδόν σιλικονούχα, στήθη!

Η αλήθεια είναι πως με έπιασαν τα γέλια κι έτσι, έκπληκτη, τη ρώτησα:
«Τι είναι αυτό, Σόφη μου;»

«Τα χεράκια της!» μου απαντάει αφοπλιστικά.

«Μήπως να τα μεγαλώσεις λίγο, για να μοιάζουν περισσότερο με χεράκια;», Προτείνω διακριτικά…

«Μα εμένα μου αρέσουν έτσι!» δηλώνει με απόλυτη αυτοπεποίθηση.

Τότε θυμήθηκα εκείνη τη φοβερή συμβουλή, η οποία υπάρχει πάντα στο μυαλό μου τέτοιες στιγμές: «Ποτέ μη βάζεις τα παιδιά σε καλούπια.»
Γιατί η αισθητική και η φαντασία των μικρών παιδιών είναι πιο ανοιχτή, πιο ελεύθερη από τη δική μας.

Εμείς, ως ενήλικες, κουβαλάμε φίλτρα, κανόνες και περιορισμούς που εκείνα αγνοούν. Και ίσως, αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη δική τους τέχνη τόσο πολύτιμη!