Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που δεν έχουν ουσιαστική επαφή με την τέχνη, αλλά δεν διστάζουν να εκφέρουν άποψη. Είναι εκείνοι που στέκονται μπροστά σε έναν πίνακα και με βλέμμα δήθεν στοχαστικό, ξεστομίζουν το αόριστο «πολύ ενδιαφέρον», λες και αυτή η φράση είναι το διαβατήριο για την ελίτ των μυημένων.

Το φαινόμενο δεν είναι σπάνιο. Μοιάζει με εκείνο το γνωστό «πείραμα», όπου δημοσιογράφοι ρωτούσαν περαστικούς για μια ανύπαρκτη έκθεση ενός «διάσημου καλλιτέχνη» – που στην πραγματικότητα ήταν… ξένος ποδοσφαιριστής. Το αποτέλεσμα; Σχεδόν όλοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι τον ξέρουν, τον παρακολουθούν χρόνια και φυσικά, σκοπεύουν να πάνε στην έκθεση του.

Αν αυτό δεν είναι θλιβερό, είναι τουλάχιστον αστείο.

Ίσως τελικά να έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη να φαινόμαστε «μέσα στα πράγματα», παρά να είμαστε ειλικρινείς.

Γιατί η τέχνη δεν ζητάει θεατρινισμούς. Δεν απαιτεί να γνωρίζεις περίπλοκες θεωρίες ή να εκτοξεύεις βαρύγδουπες φράσεις. Αρκεί να σταθείς μπροστά σε ένα έργο και να το αφήσεις να σε αγγίξει. Να παραδεχτείς, αν χρειαστεί, ότι δεν καταλαβαίνεις∙ γιατί η απορία αξίζει πολύ περισσότερο από την ψεύτικη γνώση. Και μερικές φορές, το πιο έντιμο που μπορούμε να πούμε μπροστά σε ένα έργο είναι: «Δεν ξέρω», αν δεν το καταλαβαίνουμε..

Η τέχνη περιέχει γνώση, εμπειρία, καλλιέργεια…

Και ναι δεν είναι για όλους! 

Είναι μόνο για εκείνους που ενδιαφέρονται πραγματικά να νιώσουν και όχι απλώς να φανούν…..

.